دیروز از دوست روانشناسم نکته ای یاد گرفتم:
برای رها شدن از اهمال کاری نباید سراغ تمامیت خواهی برویم، نباید هدفمان انجام یک کار به صورت کامل و بی نقص باشد. درمان اهمال کاری با ناقص کاری است. یعنی کار کوچک و لذت چشیدن نتیجه یک کار کوچک را تجربه کنیم.
یاد برنامه ریزی های دوران نوجوانی افتادم.
اون روزها که وقتی از درس ها عقب می افتادیم می نشستیم برنامه ریزی می کردیم که دیگه مثل بچه آدم درس هامون رو بخونیم.
بعد که برنامه ریزی می کردیم می نوشتیم از ساعت 9:45 تا 10 صبحانه، ده تا یازده ریاضی، یک ربع استراحت و ... خلاصه خیلی به خودمون حال می خواستیم بدیم وسطش پنج دقیقه هواخوری هم می دادیم.
معمولا این برنامه ریزی ها نصف روز هم عمر نمی کرد.