شهر کریمان، شهر زیبایی است. نزدیک به دو میلیون نفر جمعیت با لهجه ای دلنشین و باغ های زیبا و کوه های سنگی اطراف شهر، پایتخت سالهای دور ایران بوده است.

تنها لحظه تلخی که در این سفر یک روزه تجربه کردم، زمانی بود که دوستمان زنگ زد که ما کنار ماشین منتظریم، اما چگونه می توان دل را از کنار مزار شهید بزرگ حاج قاسم سلیمانی، جا گذاشت و رفت؟ اولین بار بود که به کرمان می آمدم و حالا دوست دارم مداوم به این شهر بیایم و از عطر این بهشت سیراب بشوم.

بگذریم.

صحبت از جریان های عدالت خواهی در کرمان شد. راننده‌ی کرمانی ما نکته ای گفت:

کرمانی‌ها به کریم خان زند امان دادند. اما آقا محمدخان قاجار توانست کرمان را تصرف کند و بعد از کنترل شهر، سه مَن چشم از (یعنی تقریبا 9 کیلو) چشم از کرمانی ها در آورد. (گفته می شود 20 هزار نفر را کور کرد!) کرمانی ها از آن زمان به بعد محافظه کار شده اند و به همین دلیل امروز هم جریان های عدالت خواهی در شهر ما بسیار کم رنگ است. سکوت می کنند.

این اتفاق برای دویست سال پیش است. نظر شما چیست؟ فرهنگ یک ملت می تواند متاثر از یک اتفاق دویست ساله باشد؟