مهمانِ دوست خود هستید که زنگ خانه اش را می زنند. پستچی برایش بسته ای آورده است.

با لبخندی بر لب مشغول باز کردن بسته می شود. کارت پستالی از بسته بیرون می آورد که پشت آن فقط یک امضاء است.

چهره اش مبهوت است و چشمانش از شوق دیدن کارت پستال، پر از شوق و اشک است اما شما هیچ حسی به آن کارت پستال ندارید.

چرا اینگونه است؟

وجود او مملو از عشق و شوری است که این لحظات از زندگی اش پر از امید و شوق است. زندگی برای او در این لحظات بسیار ارزشمند و پرمعنا است.

دلیل شوق و شور دوستِ شما این نیست که فرستنده کارت پستال را می شناسد، شما هم فرستنده را می شناسید، اما در شما هیچ اشتیاقی بوجود نیامد. دلیل آن عشق و شور، قلب مرتبط و وجود مانوس با آن شخصیت است.

و البته آن فرستنده هر چقدر جذاب تر باشد و آن عشق و ارتباط هر چقدر پرشورتر باشد، زندگی دوست شما بی نظیرتر خواهد بود. قله های شخصیت آن معشوق هر چقدر بلندتر باشد، افق معنای زندگی دوستِ شما نیز آسمانی تر و سیع ترخواهد بود.

می گویند غدیر بزرگترین عید است. یعنی شادترین لحظات و پرشورترین معنای زندگی امروز رقم می خورد.

اما این شور و شوق با شناختن شناسنامه ای علی بن ابی طالب علیه السلام حاصل نمی شود. فرستنده کارت پستال را همه می شناسیم.

اگر ارتباط قلبی بود، اگر وجود ما تعالی پیدا کرده باشد که عاشق شخصیت، بندگی و عدالت خواهی او باشیم به همان اندازه غدیر برای ما پرشور خواهد بود و بگردید در دنیا چه کسی زندگی برایش معنادارتر خواهد بود از کسی که عاشق علی بن ابی طالب علیه السلام باشد و در آن مسیر حرکت کند.

خواندن هر سخنی از او، هر قدمی که پشت گام های او در مسیر شجاعت، عدالت خواه و دینداری بر می دارد، لحظه لحظه زندگی اش را پر از شور و معنا خواهد کرد.

عید غدیر بر شما مبارک